Almanya

2021 Federal Meclis Seçimi

Bayernpartei

Bündnis-C

BÜNDNIS21

Bündnis90/Grüne

CDU/CSU

Die Grauen

Die Humanisten

Die Linke

Die PARTEI

Die Urbane.

dieBasis

Freie Wähler

III. Weg

LIEBE

Menschliche Welt

MLPD

ÖDP

Piratenpartei

Team Todenhöfer

Tierschutzallianz

Tierschutzpartei

UNABHÄNGIGE

V-Partei³

Verjüngungsforschung

Volt

Almanya’da yasal asgari ücret, altına düşmenin yasak olduğu bir saat ücretidir. Ocak 2020’den bu yana ülke çapında 9,50 avrodur. Şu ana kadar planlanan 1 Temmuz 2022’ye kadar 10,45 avroya çıkartılmasıdır. An itibarıyla asgari ücretin daha fazla zaman kaybetmeden 12 avroya yükseltilmesi gerektiğini isteyen kimi sesler yükseliyor. Bu düşüncenin karşıtları maaşlı çalışanların ücretlerinin kimi işverenler için ödenemeyecek kadar yüksek olacağından işsizliğin artmasından korkuyorlar. Fikrin savunucuları ise bu tehlikenin gerekçesiz olduğunu düşünüyor ve az kazanan çok kişinin yaşam standartının yükseleceğini öne sürüyorlar.

Nordstream 2, tamamlanmasının ardından Rusya’dan Almanya’ya Baltık Denizi üzerinden doğal gaz naklini sağlayacak olan bir hattır. Almanya atom ve kömür enerjisinden vazgeçerken bu hattın ülkenin enerji teminine katkı sağlaması bekleniyor. Proje neredeyse tamamlanmak üzere ve yapımına büyük paralar harcandığı için kimi partiler faaliyete geçirilmesini savunuyorlar. Buna karşı olaraksa Almanya’nın bu hattın kullanımıyla enerji açısından yeniden Rusya’ya bağımlı olacağı ve Rusya’nın şu ana kadarki transit ülke Ukrayna’ya bağımlılığının azalacağı öne sürülüyor. Bu görüşe göre Rusya böylelikle Ukrayna’ya baskı yapabilir.

Almanya çapında ortak bir Abitur’da (lise bitirme sınavı) herkes aynı sınavı verir. Böylelikle tüm öğrencilerden eşit bir başarı beklenir ve bu da farklı eyaletlerin notlarının daha iyi karşılaştırılabilmesine yarar. Ancak eğitim politikası ve bununla birlikte Abitur da şu anda bir eyalet meselesi olduğu için bu durumda eyaletlerin yetkileri kısıtlanmış olur.

Kreş ücretleri konusunda her eyalet farklı bir prosedüre sahiptir. Kimi eyaletler ücretsiz kreşler sunarken kimileri bu imkanı sunmamaktadır. Finansal imkanı olan kimi belediyeler bu konuda kendi atımlarını attılar. Şu anda bu nedenle ailelerin kreş masraflarını ödemekte zorlanıp zorlanmadıkları ve bu zorluğun derecesi oturdukları yere bağlıdır. Ücretsiz kreşlerin savunucuları bundan geliri az ailelerin rahatlamasını ve eğitimde fırsat eşitliğini umarken karşıtlarıysa eyaletler ve federal devlet için oluşacak ek masrafların büyüklüğüne dikkat çekiyorlar.

Engelli atölyeleri, engelleri normal iş piyasasasına katılmalarına mani olan zihinsel veya bedensel engelli kişilerin iş hayatına entegre olmasını sağlar. Engelli kişiler için olan atölyeler ilgili kişilerin bu şekilde anlamlı ve para kazandıran bir meşguliyete sahip olmalarına imkan verir. İdeal durumda bu kişiler gelecekte normal iş piyasasına katılmaya hazırlanırlar. Böyle atölyelerin varlığına karşı bir argüman engelli insanların halihazırdaki dışlanmasını daha da güçlendirerek onları toplumsal olarak mağdur etmesidir. Kimileri engelli insanların işleri için yeterince para almadıklarını söylüyor. Bu nedenle engelli insanların bunun yerine -temelde mümkünse- doğrudan normal iş piyasasına entegre olmalarını talep ediyorlar. Bu örneğin işverenlerin devlet tarafından sübvanse edilen finansal teşvikler aracılığıyla engelli insanlara iş vererek onlar için kendilerinin daha fazla belirlediği bir yaşamı mümkün kılmalarıyla gerçekleşebilir.

Bir halk oylamasında seçmenler somut bir konu hakkında oy verir. Şu anda Almanya’da federal çapta sadece bölgelerin yeniden düzenlenmesi konusunda halk oylamaları yapılabilir. Diğer tüm konularda şu ana kadar federal çapta bir halk oylaması mümkün değil. Konunun savunucuları halk oylaması yapılmasına izin verilen konuların artmasını ve daha fazla katılım ile politik ilgisizlikle savaşmayı istiyor. Daha fazla halk oylaması yapılmasının karşısında duranlar ise bir çok konunun basit “evet-hayır” soruları için fazla karmaşık olduğu argümanı öne sürerek Alman sisteminin temsili karakterini vurguluyorlar.

Almanya’da uyuşturucu madde kanunu esrar gibi uyuşturucu maddelerin kullanımını bağımlılık potansiyeline ve sağlık üzerindeki etkilerine bağlı olarak düzenler. Esrarın kullanımı Almanya’da şu anda zaten legal. Doktorlar da 2017 yılından beri onu ilaç olarak yazabiliyorlar. Ancak esrar ürünlerinin bulundurulması ve satışı, ayrıca bitkilerin ekimi halen yasak. Almanya’da uzun bir süredir esrarın adım adım ve kontrollü şekilde suç olmaktan çıkarılması tartışılıyor. Bu durumda çeşitli koşullar altında esrar satmak ve ekimini yapmak mümkün olabilir. Bu koşullar örneğin asgari bir yaş ve maksimum bir satış miktarı olabilir. Esrarın yasallaştırılmasından yana olanların argümanları arasında bitkinin ilaç olarak kullanılabilmesi var. Yasallaştırma sonucunda kara borsa da zayıflayacak ve çok sayıda hafif suç ortadan kalkacak. Yani polis ve resmi merciler kapasite ve masraflarından tasarruf edebilecekler. Yasallaştırmanın karşıtları ise esrarın serbest bırakılmasının gençlerin ona erişimini kolaylaştıracağını öne sürüyorlar. Esrarın yetişmekte olan gençler üzerinde zararlı etkileri var ve yasallaşması sonucunda belli bir koruma sağlamak artık mümkün olamayacak. Karşıtların fikrine göre ayrıca esrar daha başka ve daha ağır uyuşturucuların kullanımını konusundaki çekinceleri azaltan klasik bir başlangıç uyuşturucusu.

Yenilenebilir Enerji Kanunu Katılma Payı (EEG-Umlage) rüzgar ve güneş enerjisi gibi yenilenebilir enerjilerin genişletilmesini finanse etmeye yarıyor. Bu, şebeke işletmecilerini yenilenebilir enerji kaynaklarından kazanılan enerjiyi yasalarla belirlenmiş bir ücret karşılığında almaya mecbur kılıyor . Bu da özel kişiler ve şirketlerin bir güneş enerjisi tertibatıyla çatılarında enerji üretip bu enerjiyle kamusal ağı beslemeleri durumunda kendilerine belli bir ücret verileceği anlamına geliyor. Ancak bu ücret çoğunlukla şebeke işletmecilerinin bu enerjinin başkalarına satılmasından hedefledikleri ücretten daha yüksek. Edilen maddi zararı dengelemek için son kullanıcılar daha yüksek bir elektrik ücreti ödüyorlar. Bu şekilde hedeflenen ilave ücretler de şebeke işletmecilerine gidiyor. 

Yenilenebilir Enerji Kanunu Katılma Payı kimilerine göre yenilenebilir enerjilerin yaygınlaştırılmasının teşviği için uygun bir araç. Başkalarıysa bunun sadece elektrik borsasında elektrik fiyatlarının düşmesine yol açacağını, bunun sonucunda da elektrik ücretlerinin son kullanıcılar için yükseleceğini öne sürüyorlar. Bu görüşe göre katılma payı son kullanıcıları maddi olarak daha fazla bir oranda zora sokuyor.

"Brandenburg, Bremen, Hamburg ve Schleswig-Holstein gibi eyaletlerde insanlar 16 yaşından itibaren eyalet meclisi seçimlerine katılabiliyorlar. Geriye kalan 12 eyalette en düşük seçme yaşı federal meclis seçimlerinde olduğu gibi 18. Federal devlette seçme yaşının 16’ya indirilmesi sık sık tartışılan bir konu.

 Konunun savunucuları gençlerin geleceklerini aktif bir şekilde şekillendirmeye hazır oldukları görüşündeler. Bunun yansımaları çok sayıdaki gönüllü çalışmada ve iklim protestolarında görülüyor. Bu görüşe göre genç insanların politik irade oluşumu, ortak şekillendirme ve karar süreçlerine katılımı demokrasiyi güçlendireceğinden seçme yaşı eyalet seçimlerinde 16 yaşına düşürülmeli.
 
 Bu talebin karşıtları, reşit olmayanların daha kolay şekilde etkilenebildiklerini ve hareketlerinin etkilerini doğru bir şekilde kavrayıp değerlendiremeyeceklerini öne sürüyorlar. Bunun yanı sıra genç insanların halihazırda (yeterli) politik bilgiye sahip olup olmadıklarını ve politik ilgilerinin ne derece olduğunu sorguluyorlar."

2021 yılı Temmuz ayında Almanya’da altı nükleer santral şebekeye bağlıydı. Bu altı santralden üçünün faaliyeti 2021 yılının sonuna kadar sonlanacak, geriye kalan üçü de 2022 yılının sonuna kadar şebekeden ayrılacak. Almanya’da başka nükleer enerji santrali yapılması planlanmadığından son nükleer santralin kapatılmasıyla birlikte atom enerjisinden çıkış tamamlanmış olacak. Atom enerjisinden çıkışı tetikleyen olay 2011 tarihinde Fukuşima’da gerçekleşen felaket oldu. Felakette oradaki nükleer santrallarin soğutma sistemlerinden bazılarının devreden çıkması sonucunda radyoaktif ışınlar hiçbir engele uğramadan çevreye yayılmıştı. Almanya’da atom enerjisinden elde edilen elektrik toplam elektriğin henüz yaklaşık yüzde onunu oluşturuyor. Atom enerjisinden hemen çıkmayı savunanlar olası reaktör kazalarını ve yok edilmesi pek mümkün olmayan nükleer atıkları önlemek istiyor. Atom enerjisinden çıkış planının karşıtları ise nükleer santrallerin zamanla birbiri ardına kapatılarak Almanya’da elektrik teminin sürekli olarak güvence altına alınabilmesini istiyorlar.

Federal Meclis ilkokul öğrencileri için tam gün gözetimin yasal bir hak olması hedefiyle 11 Haziran 2021 tarihinde bir yasa tasarısı çıkardı. Ancak eyaletleri federal düzeyde temsil eden Eyalet Temsilciler Meclisi bunu onaylamadığından yasanın yeniden tartışılması gerekli. Yasa tasarısının şu anda öngördüğü, 2026 Ağustos ayından itibaren okula başlayacak olan çocukların tam gün gözetim konusunda hukuki bir hakka sahip olmaları. Bu hak 2029 yılına kadar birinci sınıftan dördüncü sınıfa kadar genişleyecek. Kimileri bu yasayı çocukların sosyal hayata katılımının temini, ülke çapında eşit yaşam koşullarının sağlanması ve ailelerin rahatlatılması yönünde bir şans olarak görüyor. Ancak yasa tasarısı özellikle belediyeler ve eyalet ilçeleri tarafından eleştiriliyor. Anayasa hukukuna yönelik endişeler bir yana bu eleştirilerin baş hedefi tasarının finanse edilmesi konusunda. Eyalet ilçeleri ve belediyelerin bu durumda yatırım masraflarının yaklaşık yarısını, cari işletme giderlerininse yaklaşık yüzde 75’ini karşılamaları gerekiyor. Federal Hükümet bir seferliğine 3,5 milyar avro yatırım yapacak ve takip eden yıllarda yaklaşık bir milyar avro ile masraflara dahil olacak.

Servet vergisi, bir kişiden sadece geliri değil tüm servetine dayanarak vergi alınması anlamına geliyor. Almanya’da şu anda böyle bir vergi yok.
 
Bunun arkasındaki fikir servet vergisinin sadece belli bir servet miktarının üzerindekilerden alınması ve servetin değeriyle birlilkte yüzdesel olarak artması. 
 
Servet vergisinin tekrar yürürlüğe konması fikrini eleştirenler burada servet sahiplerinin yersiz bir şekilde çifte bir yük altında bırakıldığını, çünkü onların çoğunlukla ortalamanın üstünde bir geliri olduğunu ve zaten daha yüksek bir gelir vergisi ödediğini belirtiyorlar. Servet vergisinin kapsamına arsa veya gayrimenkul şeklindeki mal varlıkları da dahil olacak. Eleştirilere göre herkesin bunlardan edindiği ve vergiyi ödeyebileceği bir cari geliri olmadığından bu durum mal varlığının adım adım kaybedilmesine neden olabilir.
 
Servet vergisini savunanlar ise servet sahibi insanların çoğunlukla hisse senetleri ve emlak fonlarına yatırım yaptıklarını ve bu nedenle servetlerinin sürekli arttığını öne sürüyorlar. Bu görüşe göre serveti olmayanlar veya az serveti olanların ise böyle bir imkanı olmadığından Almanya’daki sosyal eşitsizlik giderek artıyor ve servet vergisi sosyal açıdan güçsüz olanlar için alınan tedbirleri destekleyebilir.

Avrupa Birliği Ortak Dışişleri ve Güvenlik Politikasında (GASP) ve Ortak Güvenlik ve Savunma Politikasında (GSVP), ortak karar alarak hareket etmelerini öngörüyor. 

Buna göre AB’nin barışın korunmasını sağlamak için ortak hareket etmesi uluslararası güvenliği ve AB’nin etkisini güçlendiriyor. Ortak Güvenlik ve Savunma Politikası AB’nin dışında askeri olarak birlikte hareket etme olanağını sağlıyor, ancak AB’nin kendi ordusu yok ve üye devletlerin orduları görevlendiriliyor. 

Ortak dışişleri veya güvenlik politikalarına dair kararlar AB Konseyi, yani hükümet başkanları tarafından veriliyor. Avrupa Birliği Ortak Dışişleri ve Güvenlik Politikası ve Ortak Güvenlik ve Savunma Politikası ile üye ülkeler bağımsızlıklarının bir kısmından feragat ettiklerinden dolayı bu politikaların kapsamının genişletilmesini reddedenler var.

Doğrudan aktif ötanazi, yani örneğin ağır hasta birinin kendi isteği üzerine bilinçli bir şekilde ölümünün gerçekleştirilmesi, Almanya’da şu ana kadar yasak. Sadece pasif ötanaziye, yani kişiyi hayatta tutan tedbirlerin durdurulmasına izin veriliyor. Aktif ötanazinin yanlıları ağır hasta insanlara ağır acı ve ızdırap çekmeleri durumunda kendi ölümlerine kendilerinin karar vermesi imkanını tanımak istiyorlar. Diğerleri ise ağır hasta insanların bunu aslında istemedikleri halde ölüm kararı verme tehlikesini öne sürüyorlar. Bu tehlike, örneğin acı veya ilaçların etkisi altında karar verdikleri ya da yakınlarını kendilerine bakmaktan azat etme konusunda kendilerini baskı altında hissettiklerinde söz konusu olabilir.

Avrupa Birliği’ndeki devletler şu ana kadar kendi borçlarından sorumlu. 

AB içerisinde Yunanistan ve İtalya gibi çok yüksek borçlara sahip ülkeler var. Onarin yanında İrlanda ve Almanya çok daha az borclari var. 

Borçların ortaklaştırılması tek tek ülkelerin borçlarının sorumluluğunun AB üyesi tüm devletler tarafından ortak olarak üstlenilmesi anlamına geliyor. 
Bu şekilde faizler tek tek ülkelerden kredi alındığında olduğundan daha uygun hale geliyor. 

Fikrin yandaşları Avrupa Birliği içerisinde daha güçlü bir dayanışma hissinin ortaya çıkmasını umuyor ve borçların ortaklaştırılmasını finansal açıdan daha zayıf üye ülkelere yardım etmede bir şans olarak görüyorlar. 

Fikri eleştirenlerse sorumluluk riskine ve şu ana kadar finansal olarak iyi durumda olan devletlerin başka devletlerin borçları nedeniyle finansal güçlük çekmesi tehlikesine dikkat çekiyorlar.

Almanya’da şu ana kadar ödenen en yüksek vergi miktarı yıllık kişisel gelirin 58.000 avroyu geçmesi durumunda ödenen yüzde 42’lik vergi miktarıdır. Gelirin eşler arasında bölüştürülerek vergilendirilmesi gibi özel kurallar bunun dışında tutulur. Yıllık geliri daha düşük olan kişiler buna karşılık gelirlerinden daha az bir yüzdeyi vergi olarak öderler. Almanya’da güncel olarak toplam altı vergi sınıfı vardır. Ödenen en yüksek vergi miktarı ancak yıllık 90.000 avrodan itibaren geçerli olursa, yıllık 90.000 avronun altında ama 58.000 avronun üstünde kazanan kişiler gelecekte şu anda olduğundan daha az vergi ödeyecekler. Yıllık kazancı 90.000 avronun üstünde olan kişiler içinse buna karşılık değişen bir şey olmayacak. Aynı zamanda diğer vergi çeşitleri de artırılmazsa ödenen en yüksek gelir vergisi miktarı ile ilgili böylesi bir yeni düzenleme Alman devletinin öncelikle daha az vergi kazancı elde etmesi sonucunu doğuruyor. Ancak yeni düzenlemenin savunucuları gelecekte vergi yükü açısından rahatlayacak kişilerin ellerindeki fazla parayla daha fazla tüketerek dolaylı olarak ekonominin gelişimine katkı sağlayacaklarını öne sürüyorlar. Ödenecek en yüksek vergi için gelir vergisi sınırının yukarı çekilmesine karşı çıkanlarsa devletin vergi kayıplarını telafi edemeyeceğini ve sınırın yükseltilmesinin sadece zaten yüksek kazancı olanlara yarayacağını, sosyal olarak daha zayıf durumda olan kişilerin ise aleyhine olduğunu söylüyorlar. Çünkü onlara göre devletin daha düşük vergi gelirlerine sahip olması kendini nihayetinde daha düşük yatırımlarda örneğin altyapı veya sosyal devlete yapılan yatırımlarda gösterecek.

Kömür Almanya’da öncelikle elektrik üretimi için çıkarılır. 2018 yılında kömürün elektrik üretimindeki yeri hala yaklaşık yüzde 35,4 oranındaydı. Ancak Federal Hükümet kömürden çıkışa dair kanunla 2038 yılına kadar, fosil ve bu nedenle çevreye zarar veren bir enerji kaynağı olan kömürün Almanya’da artık çıkarılmayacağını halihazırda karara bağladı. Mağdur şirketler, çalışanlar ve bölgeler bunun için federal devletten tazminat ödemeleri ve yapı yardımları alacak. Şu anda tartışılan konu kömürden çıkışın daha önce, yani 2030 yılına kadar gerçekleşmesinin gerekip gerekmediği. Bunu savunanlar iklimin korunmasına dikkat çekerek kömürden çıkışın 2030 yılına kadar mümkün ve gerekli olduğunu öne sürüyorlar. Bu görüşe göre adım adım bir çıkışla sadece yenilenebilir enerjilere doğru zaten gecikmiş olan bir gelişim yapay bir şekilde geciktiriliyor. Bu fikri eleştirenlerse kömür sektörünün Alman ekonomisi için önemini belirtiyorlar: 2018 yılında halen yaklaşık 33.000 kişi kömür sektöründe çalışıyordu. Ayrıca kömürden çıkıştan mağdur olan şirketlerin de bu kararları uygulamak için yeterli zamana ihtiyaçları olduğunu da ileri sürüyorlar.

Corona pandemisini önlemek için 2020 yılı Mart ayından bu yana politik tedbirler alınıyor. Bu tedbirler çok sayıda şirketi ve serbest çalışanı zor durumda bırakıyor. Örneğin lokantalar, tiyatrolar ve dükkanların belli bir süreliğine kapanmaları gerekti. Spor etkinlikleri de seyircisiz gerçekleşti ve konserler tamamen iptal oldu.
 
Mağdurların iflas etmesini ve çoğu kişinin işini kaybetmesini önlemek için devlet mağdurları finansal olarak destekliyor.
 
Ancak bu ve diğer finansal yardım tedbirleri devlet için paraya mal oluyor. Devletin gelirlerini artırmanın ve oluşan masrafları karşılamanın bir yolu vergilerin artırılması. Bazı politikacı bu nedenle özellikle pandemiden sonraki zamanda vergilerin artırılmasından yanalar. Bu şekilde devlet bir yandan pandeminin mağdurlarını daha uzun bir süre destekleyebilir, diğer yandansa daha hızlı bir şekilde yeniden kamusal yatırımlarda bulunup Alman ekonomisini canlandıracak hale gelebilir.
 
Başkalarıysa vergilerin prensip olarak yükseltilmemesi gerektiğini, çünkü şirket ve insanların pandemiden sonra kendilerinin yatırım yapmak ve harcamada bulunmak ve ayrıca şahsi tüketimlerini artırmak için daha fazla paraya sahip olmaları gerektiğini öne sürüyor. Bu şekilde de Alman ekonomisi canlandırılabilir ve bu da dolaylı olarak daha yüksek vergi gelirlerine neden olur. Her iki görüşün de hedefi Alman ekonomisini olabildiğince sabit tutmak ve pandemiden sonra yeniden hareketlenmesine yardımcı olmak. Ancak bu hedefe giden yol konusunda farklı partiler hemfikir değil.

Çocuk aldırma Almanya’da prensipte yasak olsa da kürtajlar belli koşullar altında cezasız olarak gerçekleşebiliyor. Bu şekilde kadınlar hamileliklerinin ilk 12 haftasında, bir kürtajın sonuçları hakkında danışmanlık aldıklarını kanıtlayabildikleri sürece bir sebep göstermeden kürtaj olabiliyorlar. Annenin sağlık tehlikesi altında olması veya tecavüz mağduru olması durumunda on iki haftanın sonrasında bir kürtaj gerçekleşmesi de halen mümkün.
 2019 yılına kadar doktorlar kürtaj yaptıkları hakkında aleni bir şekilde bilgi veremiyorlardı. Alman Ceza Kanunu’nun “Reklam paragrafı” da denen 219a paragrafı bunu yasaklıyordu. 2019’dan beri muayenehaneler ve hastaneler kürtaj yaptıklarını aleni olarak açıklayabiliyorlar. Ama kullanılan yöntem hakkında bilgi vermeleri halen hukuka aykırı.
 Reklam yasağının savunucuları reklamın yasallaştırılmasının kürtaj sayısının artmasına neden olacağı görüşündeler ve kürtajın ticarileşmesi konusunda uyarıda bulunuyorlar. Reklam yasağını eleştirenlerse doktorların hastalarına şeffaf bir şekilde nesnel bilgiler verecek durumda olmaları gerektiğini savunuyorlar. Onlara göre hamile birinin bilinçli, güvenli ve aydınlatılmış bir şekilde karar vermesi sadece bu şekilde mümkün.

Almanya’da şu anda iki tür sağlık sigortasının bulunduğu ikili bir sistem var: Özel ve yasal sağlık sigortaları. Sağlık masrafları sigortalıların ödedikleri aidatlarla karşılanıyor. Yasal sağlık sigortasının ücretinin yüksekliği kişinin gelirine göre, özel sigortanınkiyse bireysel sınıflandırılmalara göre belirleniyor. 
 
Vatandaş sigortası, yasal sağlık sigortalarının dayanışma prensibine dayanan müşterek bir sistem sunuyor. Buna göre tüm sigortalılar aynı sağlık sigortasına para ödüyorlar. Genel bir vatandaş sigortasına geçilmesi durumunda bu nedenle özel sağlık sigortaları yerini tam sigortaya bırakacak.
 
Vatandaş sigortasının savunucuları bu şekilde aidatların genel olarak herkes için düşeceğini söylüyorlar. Ayrıca finansal yükümlülüklerin daha adil şekilde dağılacağını belirtiyorlar. Vatandaş sigortasına karşı olanlarsa aidat tespit sınırının belirlenmesine bağımlı olarak daha iyi para kazananların finansal olarak fazla yük altında kalacak olmasından endişe duyuyorlar.

Toplumsal cinsiyete hassasiyet gösteren bir dil, dilin kullanımına olabildiğince bütün cinsiyetleri dahil etmeye çalışmak anlamına gelir. Böyle bir dilin amacı tüm insanların hangi cinsiyete ait olduklarından bağımsız olarak dilde eşit derecede göz önüne alınmalarıdır. Kimsenin devlet tarafından ayrımcılığa uğramaması için devletin kurumları olan üniversitelerde ve yönetim birimlerinde toplumsal cinsiyete hassasiyet gösteren bir dil kullanılmasını mecbur kılmaya yönelik bir talep mevcut. Bu talep özellikle yazışmalar ve resmi hitaplar için geçerli. Böylesi bir düzenlemenin savunucuları bunu insanların tüm toplumsal cinsiyetlerin eşitliği konusundaki bilinçlerinin artması için bir şans olarak görüyorlar. Kimileri dildeki bu eşitliğin uzun vadede pratikte de daha fazla eşitliğe yol açabileceğini, çünkü örneğin yönetim pozisyonlarındaki kadınların daha doğal bir durum olarak algılanabileceğini belirtiyorlar. Fikrin karşıtları ise toplumsal cinsiyete hassasiyet gösteren bir dilin Almanca dilini gereksiz yere karmaşıklaştırdığını, çünkü pratiğe bir etkisinin olmadığını öne sürüyor. Onların görüşüne göre tüm cinsiyetlerden insanların eşit haklara sahip olmasına başka yollardan, özellikle de pratik tedbirlerle ulaşılmalı. Toplumsal cinsiyete hassasiyet gösteren bir dilin mecburi olması bu görüşe göre somut bir yararı olmayan sembolik bir politikadan başka bir şey değil.

Gelirin eşler arasında bölüştürülerek vergilendirilmesi (Ehegattensplitting) evli çiftler için bir gelir vergilendirmesi imkanıdır. Buna göre partnerlerin gelirleri toplanır ve her ikisi de eşit kazanıyormuş gibi ikiye bölünür. Elde edilen gelir üzerinden her iki partner de vergilerini öderler. Bu özellikle kazançları büyük bir farklılık gösteren çiftler için avantajlıdır. 
Her iki partnerden sadece biri vergi mükellefiyse iki partner için de vergiden muaf meblağ hesaba katılır. Gelirin eşler arasında bölüştürülerek vergilendirilmesinin karşıtları geleneksel çekirdek ailenin eski moda bir şekilde sübvanse edildiğini ve bunun birlikte yaşamın diğer formlarının aleyhine olduğunu belirtiyorlar. 

Bu görüşe göre bu konsept sadece bir tarafın gelirinin olduğu ve diğerine baktığı evlilikler içindir ve günümüze uygun değildir. 

Bu görüşün karşısında olanlar ise gelirin bölüştürülerek vergilendirilmesinden araştırmalara göre vergi tasarrufu olmadan fakirliğe kayabilecek olan çok sayıda az kazanan kişinin yararlandığını söylüyorlar.

Avrupa Birliği toplam 27 ülkeden oluşan bir devletler birliğidir. 

2. Dünya Savaşı’nın bitişininin ardından ortaya çıkan ekonomik birliklerden zaman içerisinde oluşmuştur. Avrupa devletlerinin bugünkü politik ve ekonomik birliği, bir yandan Avrupa’da barış ve güvenliği, diğer yandan AB içerisinde ekonomik refahı temin etmelidir. 

AB üyeliğinin Almanya’nın da bugüne kadar yararlandığı bu olumlu etkileri, AB’ye olumlu bakan ve Almanya’nın üye olarak kalmasını isteyen herkesin de öne sürdüğü argümanlar. 

Karşıtları ise AB’nin kimi yetkilerini ve ortak sorumluluk alanlarını (örneğin mültecilerin ülkeye alınması konusunda) Almanya’nın devlet olarak bağımsızlığına bir müdahale olarak görüyorlar. İçlerinden bir çoğu Ingiltere’ın AB’den çıkmasını bir rol modeli olarak görüyor.

Suç işlemiş olan ve sığınma talepleri halihazırda reddedilmiş olan yabancıların sınırdışı edilmesi eyaletler tarafından hızlandırılabiliyor. Ancak suç işlemiş olan ve sığınma talepleri hakkında henüz karar verilmemiş olan kişiler doğrudan sınırdışı edilemiyorlar. Bunun yerine bir devlet dailesinin verdiği sınır dışı etme kararıyla ülkeden uzaklaştırılabiliyorlar, yani belli bir süreliğine ülkeyi terkediyor ve bu süre içerisinde yeniden giriş yapamıyorlar. Şimdi bu sınır dışı etme kararının kolaylaştırılması yönünde talepler var. Bu talebe gerekçe olarak tehlikeden korunma gösteriliyor. Bu önerinin karşıtlarıysa ilgili kişilerin ülkede kalma isteklerini daha önemli buluyor ve başka faktörlerin, örneğin geldikleri ülkedeki durumun göz önünde bulundurulması gerektiğini vurguluyorlar.

2011 yılında Almanya’da hem zorunlu askerlik hizmeti hem de onun alternatifi olan sivil hizmet kalktı. Daha önce askerliği reddeden herkes alternatif olarak sivil hizmeti tercih edebiliyordu. Artık askerlik hizmeti ve sivil hizmet mevcut olmasa da gönüllü olarak çalışmak istenen herkes bugünlerde Gönüllü Sosyal Yıl (Freiwilliges Soziales Jahr) ya da Gönüllü Ekolojik Yıl (Freiwilliges Ökologısches Jahr) yapabiliyor. 
 
Bir süredir zorunlu askerlik hizmetinin yeniden yürürlüğe girmesi tartışılıyor çünkü bu hizmet olmadan ortak yaşam, gönüllülük ve sosyal biraradalığı desteklemeye hazır olma eğiliminin azaldığını öne sürenler var. Onların görüşüne göre ayrıca zorunlu askerlik federal ordunun personel eksikliğini de azaltabilir. Böyle bir mecburi yılın nasıl görünmesi gerektiğine dair “Birlik hizmeti yılı” ya da “Cazip toplum yılı” gibi farklı talepler var. 
 
Zorunlu askerlik hizmetinin geri dönmemesini isteyenler ise zorunlu askerliğin toplumun askerileştirilmesine neden olduğunu söylüyorlar. Ayrıca federal ordu operasyon ordusu olarak eğitimli uzmanlara ihtiyaç duysa da kısa süre hizmet veren askerleri yeterince eğitecek durumda değil. Öne sürülen bir başka problem de bununla bağlantılı olan masrafların büyüklüğü ve ayrıca genç insanların geleceklerini kendi iradeleriyle şekillendirmede özgürce karar veremeyecek olmaları. Zorunlu askerlik yerine Federal Gönüllü Hizmet’in daha cazip hale getirilecebileceğini öne sürenler var.

Federal ordu Afganistan ve Mali’deki operasyonlarında silahsız insansız hava araçları (drone’lar) kullanıyor. Ama ordunun yurtdışındaki operasyonlarda kullanmak üzere silahlı drone’lara sahip olmasının gerekip gerekmediği uzun zamandan bu yana tartışılıyor.
Gerektiğini düşünenler silahlı drone’ların askerlerin güvenliği için önemli olduğunu öne sürüyorlar. Silahlı drone’lar örneğin tehlikeli durumlardaki devriye veya kara kuvvetlerinin etkili ve hızlı bir şekilde tepki vermesine imkan veriyorlar. Fikrin yandaşları silahlı drone’ların saldırı durumlarında diğer sistemlerden daha kesin olduklarını ve böylelikle olayla ilgisi olmayan kişilerin öldürülme veya yaralanma olasılığını azalttığını da ileri sürüyorlar. 
 Bu fikrin karşıtlarıysa silahlı drone’ların etik ve devletler hukukuna dair sebeplerden problemli olduğunu düşünüyorlar. Örneğin uzaktan kumanda edilen drone’lar öldürme ve şiddet kullanımına yönelik çekinceleri azaltabilir, hele ki drone pilotu operasyon yerinden uzaktaysa. Karşıtlar ayrıca drone’ların mahkeme kararı olmadan hedefli öldürmeler için kullanılacağı tehlikesini ifade ediyorlar.

Almanya bir federal devlettir. Yani eyaletlerin kendilerinin kurala bağladığı konuların yanı sıra federal hükümetin herkes için karara bağladığı konular da vardır. Bu ayırım sık sık tartışılır. Örneğin şu anda eğitim politikası bir eyalet meselesiyken ve eyaletten eyalete büyük oranda bağımsız olarak karar verilirken dışişleri ve savunma politikaları net bir şekilde bir federal devlet meselesidir. 2006 yılındaki ilk federalizm reformunda eyaletlere daha fazla yetki verilmiştir ve örnek olarak o andan itibaren kendi eyaletlerindeki memurlardan kendileri sorumlu olmuşlardır. 2009 ve 2020 yıllarında başka federalizm reformları da yapılmış, son olarak federal devlet ve eyaletler arasındaki ve eyaletlerin kendi aralarındaki finans dengesi yeniden düzenlenmiştir. Yine de eyaletlerin yetkilerinin federal devlete oranla daha da güçlendirilmesinin gerekip gerekmediği sık sık tartışılmaktadır. Eyaletlerin yetkilerinin artırılmasının taraftarları bu sayede problemlerle olabildiğince düşük bir düzeyden başlayarak ilgilenilebileceğini öne sürerler. Diğerleriyse bunun için yeni yetki değişikliklerinin gerekmediğini ve federalizmin halihazırda zorluklara yol açtığını öne sürüyorlar.

Almanya’da 2021 yılı Ocak ayından beri karbon vergisi alınıyor. Bu da araba sürerken veya ısıtmada gaz, dizel, benzin ve akaryakıt kullanırken tüketilen karbonun vergilendirilmesi anlamına geliyor. Şu anda bir ton karbonun fiyatı 25 avro. Ancak bu fiyat 2025 yılına kadar adım adım artacak, ta ki bir ton karbon 55 avro olana kadar. 
 
Şu anda bu ücretin 2025 yılından sonra da artırılmaya devam edilip edilmemesi tartışılıyor. 

Artırılmasını isteyenler aksi takdirde federal hükümetin iklim hedeflerine ulaşamayacağını ileri sürüyorlar. Ayrıca daha yüksek bir ücretin iklim dostu bir tutum için daha yüksek bir motivasyon sağlayacağını düşünüyorlar. 

Fikrin karşıtlarıysa bundan pek emin değil: Onların görüşüne göre daha yüksek vergilerin tek başına daha az tüketimi sağlayacağı kesin değil. Ayrıca karbonun düşük kazançlı kişiler için bu şekilde hemen fazla pahalı bir hale gelmesi tehlikesini de öne sürüyorlar.

Radyo-televizyon ücreti şu anda ev başına 17,50 avrodur. Bu ücretle 25.000’den fazla kadrolu çalışanı olan 22 televizyon ve 67 radyo kanalının masrafları da karşılanıyor. 
 
Radyo/TV istasyonları bu miktarın artırılması gerektiğini, aksi takdirde gelecekte finansal zorluk içine gireceklerini öne sürüyorlar. Kamu medyasının yaptığı iş onların görüşüne göre toplumsal açıdan çok önemli. Ayrıca radyo-televizyon ücreti birçok yerde eğitim ve kültürde yapısal yardımlar için kullanılıyor. Daha yüksek ücretler olmadan kamu medyasında çalışanların ve programların sayısında kısıntıya gidilebilir.
 
2020 yılında Saksonya-Anhalt eyaleti bu ücretin yükseltilmesini engelledi. Bu kararını kamu medyasında reformların gerçekleştirilmemesi ve pandeminin yarattığı istisnai durumla gerekçelendirdi. Radyo-televizyon ücretindeki artışının diğer karşıtları kanalların bütçelerinin ayrı ayrı değerlendirilmesi gerektiğine inanıyor ve ücretin yüksekliğine buna göre karar verilmesini talep ediyorlar. Kimileriyse kamu medyası kanallarının reklam gelirleri veya Pay-TV (paralı TV kanalı) prensibiyle finanse edilmesini öneriyorlar.

Tarım işletmeleri 2021 yılından bu yana ısı ve trafik alanlarındaki karbon emisyonları için bir emisyon harcı ödüyorlar. Burada söz konusu olan özellikle benzin, dizel, mazot ve sıvı yakıt gibi akaryakıt ve ısıtmada kullanılan yakıtların fiyatlandırılması. 2023 yılından itibaren kömür de buna dahil olacak. Ancak bu fiyatlandırma ilgili işletmenin barındırdığı hayvan sayısının çokluğuna bağlı değil. Hayvan sayısının da harcın hesaplanmasında göz önünde bulundurulması fikrinin yandaşları aksi takdirde çok sayıda hayvan tarafından üretilen ve çevreye zarar veren metan gazının parasal açıdan önemli olmayacağını öne sürüyorlar. Fikrin karşıtları ise büyük işletmelerin zaten daha yüksek bir emisyon harcı ödediklerini ve bu düzenlemeyle birlikte çifte bir yük altında kalacaklarını söylüyorlar.

Almanya’da kalifiye işgücü göçü yasası olarak adlandırılan bir yasa mevcuttur. Bu yasa kalifiye iş gücünün AB dışı ülkelerden Almanya’ya göçünü düzenler. Burada söz konusu olan işgücü özellikle yüksekokul mezunu veya nitelikli bir mesleki eğitim görmüş olan kişilerdir. Sürekli tartışılan bir konu kalifiye işgücünün çalışmak üzere Almanya’ya gelmesi için bu kişilerin daha hedefli bir şekilde geldikleri ülkelerde işe alınmaları gerekip gerekmediğidir. Bu fikrin savunucuları Almanya’daki kalifiye işgücü eksikliğini belirleyici bir sebep olarak görüyor ve ek tedbirleri bu nedenle önemli buluyorlar. Başkalarıysa Almanya’ya göçü daha fazla teşvik etmek istemiyorlar ve daha az kalifiye göçmenlerin de bu tedbirlerin cazibesine kapılmasını istemiyorlar.

Almanya sınırsız imkanların olmasa da sınırsız hızların ülkesidir – bu en azından çoğu otoban için geçerlidir. Federal Cumhuriyet özellikle yurtdışında hız sınırlarının eksikliğiyle bilinir. 
 
Otobanlarda genel bir hız sınırı olması uzun zamandır tartışılan bir konu. Burada söz konusu olan çoğunlukla saatte 130 kilometrelik bir sınır. Bu sınır şu anda otobanlarda önerilen standart hız ama bir bağlayıcılığı yok. 
 
Hız sınırının yandaşlarının öne sürdüğü argümanlar çevrenin daha iyi korunması, trafiğin daha iyi akması ve trafikte daha fazla güvenliktir.
 
Ancak ADAC’a göre otobanlardaki güvenlik seviyesinin genel bir hız sınırıyla ilgisi yoktur ve bu bir hız sınırının geçerli olduğu diğer ülkelerle karşılaştırıldığında da böyledir.

Almanya’da giderek daha fazla araba elektrikle çalışıyor. Şu sıralar içten yanmalı motorla, yani benzin veya dizelle çalışan arabaların satışının durdurulup durdurulmaması tartışılıyor. Kimileri içten yanmalı motorlu araçların 2030 yılından itibaren yasaklanmasını talep ediyor ve buna çevrenin korunmasını gerekçe gösteriyorlar. Bu görüşe göre alternatif motor sistemlerine yatırım yapılmalı. Bu önerinin karşıtlarıysa bir yasağa gerek olmadığı ve alternatif sistemlerin henüz içten yanmalı motorları tamamen sonlandıracak kadar yaygın olmadığı görüşündeler.

Kira üst sınırı, kiraya verenin belli bir süreliğine kirayı daha fazla artıramaması ve bağlayıcı bir üst sınırın belirlenmesi anlamına gelir. Böyle bir kanunun savunucularının başlıca hedefi kiralık konutları olabildiğince çok kişi için ödenebilir kılmaktır. Bu onlara göre özellikle de Almanya’da diğer ülkelere kıyasla çok sayıda kişi kirada oturduğu için önemlidir. Böylece aynı zamanda konut piyasasına, özellikle de büyük şehirlerde, piyasanın son yıllardaki kızışmasından sonra yeniden normale dönmek için zaman verilebilir. Karşıtlarına göreyse böyle bir yasada anayasa hukukuna aykırı noktalar vardır ki Federal Anayasa Mahkemesi’nin yakın zamanda Berlin’deki kira üst sınırına dair vermiş olduğu karar –yani kira üst sınırının geri alınması kararı- bunu gösterir. Onların görüşüne göre ayrıca bir kira üst sınırı problemlerin nedenleriyle değil de sadece semptomlarıyla savaşır çünkü bu yolla konut eksikliği problemi ortadan kalkmaz.
 
Kira üst sınırının savunucuları ise böyle bir kanunun örneğin az kazanan kişilerin kirasını ödeyebilecekleri bir ev bulmalarına imkan sağlayacağını öne sürerler. Onlara göre bir üst sınır genel olarak kiracıları rahatlatır ve daha fazla sosyal konut bulunmasına katkı sağlar.

Alman anayasasının 3. maddesinde Federal Almanya Cumhuriyeti’nde kimsenin soybağı, ırkı, dili, vatanı ve menşei, inancı, dini veya politik görüşleri nedeniyle olumsuz veya olumlu ayrımcılığa uğrayamayacağı yazılıdır. Sahip olduğu bir engel nedeniyle de kimse ayrımcılığa uğrayamaz. Ancak buradakı “ırk” sözcüğü tartışmalıdır. Bu kavram insanların başkalarını derilerinin rengi veya kökenleri nedeniyle ayrımcılığa tabi tutmak için insaların “ırk”larından bahsettikleri bir zamanda oluşmuştur. İnsanlara dair bir ırk kavramının bilimsel bir dayanağı yoktur. Bu nedenle birçok kişi bu sözcüğün anayasada yer almaması ve başka bir sözcükle yer değiştirmesi gerektiğini savunur. Irkçılığın halen bir problem olduğuysa kabul edilmektedir. Bu fikre karşı çıkanlar ise “ırk” kavramının anayasanın yazıldığı dönemde problemli olarak görülmediğini ve aksine daha çok ırkçılık problemine dikkat çekme amacını taşıdığını öne sürüyorlar. Onlara göre bu sözcük anayasada kalmalı.

Almanya, savunma ittifakı NATO’nun bir üyesidir. NATO üyesi devletler gayri safi yurtiçi hasılalarının yüzde 2’sini savunmaya ayırmakla yükümlüdürler. Bu miktarın tüm devletlerin savunmalarını yeterince finanse edebilmelerini ve böylece savunmalarında birlikte çalışabilmelerini temin etmesi gerekmektedir. Ancak Almanya bu hedefi şu ana kadar yerine getirmediğinden dolayı diğer NATO devletleri tarafından savunmasının zayıflığı ve federal ordunun yeterince finanse edilmemesiyle eleştirilir. Bazı partilerse buna karşılık Almanya’nın daha fazla silahlanmaması ve askeri masrafların daha fazla artmaması gerektiğini savunurlar: 2019 yılında, yani Corona pandemisinden önceki yıl savunma zaten federal devlet bütçesinin en büyük ikinci kalemiydi.